De volgende dag kiezen we, in de regen, een alternatieve route om de Chinezen, allen gehuld in dezelfde blauwe regenponcho, en het geijkte pad te ontwijken. Al snel is het pad niet overal meer zo begaanbaar. Keien testen onze bergschoenen, dan weer is de grond boterzacht en zuigt aan onze schoenen. Overhangende takken doen onze knieën kraken. Zakken we niet ver genoeg om onder doorntakken te lopen, hangen onze petten of rugzakken in de boom.
Het uitzicht is schitterend, maar het afdalingsplan klopt allang niet meer. We lopen en klauteren reeds vier uur in stevige pas over een paadje dat de loop van de bergen keurig volgt, zonder te dalen. We worden een beetje onzeker, dit pad staat zeker niet op onze kaart en we hebben totaal geen idee waar we zijn.
Lees verder
